Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Μια απρόσμενη σύνθεση

Πριν από αρκετό καιρό πήγα στο Κρατικό ωδείο για να ακούσω μια φίλη μου να παίζει άρπα. Άρπα για εμένα ήταν ένα όργανο βαρετό χωρίς νόημα αλλά όλο αυτό άλλαξε. Μια μέρα μου είπε ότι θα πηγαίναμε σε μια διαφορετική αίθουσα. Μπαίνοντας αντίκρισα ένα πιάνο και δυο καρέκλες. Κάθισα στην καρέκλα που ήταν πιο κοντά στο πιάνο, γιατί ήθελα να ακούσω τις νότες, μέχρι να μεταφέρει η φίλη μου την άρπα από την μια αίθουσα στην άλλη. Εκεί που πατούσα απλός τα πλήκτρα λύθηκαν τα χέρια μου και "έπαιζα " πάνω από ένα πλήκτρο τη φορά... Σε κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι η φίλη μου με κοιτούσε με ενθουσιασμό και με μια αίσθηση αμφιβολίας. Την ρώτησα γιατί με κοιτάει έτσι και μου λέει ¨πόσα χρόνια κάνεις πιάνο;". Μέσα μου σκέφτηκα "έκανα κάτι καλά;" "Μήπως επειδή δεν ξέρω να παίζω με κοροιδεύσει;"... της είπα όχι και την ρώτησα γιατί. Μου είπε πως άκουγε μια πολύ ωραία μελωδία που πρώτη φορά την άκουγε. Από τότε σχεδόν κάθε Παρασκευή πηγαίνω στο ωδείο της και σχεδόν έχω φτιάξει μια ''σύνθεση '' όπως λέει και αυτή αλλά ακόμα παλεύω να το κάνω καλύτερο...

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2008

Καλή χρονιά

Καλή χρονιά ό,τι επιθυμείτε!!! Εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να σας φέρει ό,τι σας στέρησε ο παλιός...

Όλα θα πάνε καλά... (;!)

Σήμερα μιλούσα με έναν φίλο μου και μιλούσαμε για θέματα που τον απασχολούσαν. Σε κάποια στιγμή μου είπε ένα πρόβλημά του και εγώ του είπα ''μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά''. Μετά συνεχίσαμε την κουβέντα για λίγο ακόμα και έφυγα. Όταν ανέβηκα στο λεωφορείο σκεφτόμουν όλα όσα μου έλεγε και οι σκέψεις μου είχαν κατακλύσει το κεφάλι μου. Μετά από λίγο σκέφτηκα το πρόβλημα που μου έλεγε με τόσο θλίψη και σκέφτηκα πως κάποια πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε να διορθωθούν. Αμέσως μου ήρθε η έκφραση που του είπα και τότε σκέφτηκα πως του είπα κάτι που τον έκανε να νοιώσει καλύτερα αλλά εμένα με άφησε με πολλά ερωτήματα. Τι ακριβώς θα πει ''όλα θα πάνε καλά'' σε μια κατάσταση που ούτε και εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις τι θα γίνει. Ποιος είναι ο λόγος που το λέμε; Για να καθησυχάσουμε κάποιον ή να του δίνουμε ψεύτικες ελπίδες; Για να του δώσουμε την ελπίδα και μετά ο πόνος να γίνει ποιο σκληρός και να μετατρέψει κάποιον σε χειρότερο άνθρωπο; Αφού υπάρχουν τόσοι λόγοι τότε γιατί συνεχίζουμε να το λέμε, από την στιγμή που οι ίδιοι μέσα μας δεν το πιστεύουμε;