Μια απρόσμενη σύνθεση

Πριν από αρκετό καιρό πήγα στο Κρατικό ωδείο για να ακούσω μια φίλη μου να παίζει άρπα. Άρπα για εμένα ήταν ένα όργανο βαρετό χωρίς νόημα αλλά όλο αυτό άλλαξε. Μια μέρα μου είπε ότι θα πηγαίναμε σε μια διαφορετική αίθουσα. Μπαίνοντας αντίκρισα ένα πιάνο και δυο καρέκλες. Κάθισα στην καρέκλα που ήταν πιο κοντά στο πιάνο, γιατί ήθελα να ακούσω τις νότες, μέχρι να μεταφέρει η φίλη μου την άρπα από την μια αίθουσα στην άλλη. Εκεί που πατούσα απλός τα πλήκτρα λύθηκαν τα χέρια μου και "έπαιζα " πάνω από ένα πλήκτρο τη φορά... Σε κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι η φίλη μου με κοιτούσε με ενθουσιασμό και με μια αίσθηση αμφιβολίας. Την ρώτησα γιατί με κοιτάει έτσι και μου λέει ¨πόσα χρόνια κάνεις πιάνο;". Μέσα μου σκέφτηκα "έκανα κάτι καλά;" "Μήπως επειδή δεν ξέρω να παίζω με κοροιδεύσει;"... της είπα όχι και την ρώτησα γιατί. Μου είπε πως άκουγε μια πολύ ωραία μελωδία που πρώτη φορά την άκουγε. Από τότε σχεδόν κάθε Παρασκευή πηγαίνω στο ωδείο της και σχεδόν έχω φτιάξει μια ''σύνθεση '' όπως λέει και αυτή αλλά ακόμα παλεύω να το κάνω καλύτερο...